Znalezione w necie.
Cukrzyca odnosi się do grupy zaburzeń metabolicznych charakteryzujących się tym, że organizm ma problemy z regulowaniem poziomu cukru (glukozy) we krwi. U osób zdrowych trzustka wytwarza hormon zwany insuliną, który działa w celu transportowania cząsteczek glukozy przez błony komórkowe i komórki do produkcji energii. U osób chorych na cukrzycę, w zależności od tego, czy cierpią one na chorobę typu 1, czy typu 2, organizm albo nie jest w stanie wytwarzać insuliny, albo nie jest w stanie jej użyć w sposób wystarczający do utrzymania poziomu glukozy na zdrowym poziomie w organizmie. Obecnie prawie 400 milionów ludzi na świecie cierpi na cukrzycę typu 1 lub 2, a co roku zabija ona niestety nawet 5 milionów ludzi.
W przypadku cukrzycy typu 1 (która dotyka jedynie około 5% populacji chorych na cukrzycę), organizm nie jest już w stanie wytwarzać insuliny. Jest to na ogół spowodowane atakiem autoimmunologicznym na trzustkę – organ odpowiedzialny za produkcję insuliny. Cukrzyca typu 1 zwykle pojawia się u dzieci lub młodych dorosłych, którzy posiadają wirusa atakującego trzustkę i inne niż genetyczne predyspozycje.
Cukrzyca typu 2 natomiast jest raczej bardziej złożoną postacią choroby, w której organizm nadal produkuje insulinę, ale albo jej nie wytwarza wystarczająco dużo, albo komórki stają się odporne na jej fizjologiczne ścieżki. Tak czy inaczej, uzyskany efekt jest podobny do efektu cukrzycy typu 1, przy czym podstawową kwestią jest ogólna niezdolność do kontrolowania poziomu glukozy we krwi. Cukrzyca typu 2 jest znacznie bardziej rozpowszechnioną postacią choroby, szacuje się, że dotyczy ona od 90 do 95% całkowitej liczby chorych na cukrzycę. Ponadto znacznie więcej czynników ryzyka związanych jest z cukrzycą typu 2, kilka najważniejszych to: waga (otyłość); dieta bogata w cukier w połączeniu z brakiem aktywności; historia rodziny / genetyka; etniczność (Afroamerykanie, Latynosi i Indianie amerykańscy są szczególnie podatni, choć powód jest nieznany); i wiek (osoby w wieku powyżej 45 lat są znacznie bardziej podatne na rozwój choroby).
Podsumowując: cukrzyca typu 1 jest spowodowana przez atak autoimmunologiczny na komórki wysp trzustkowych (które produkują insulinę), podczas gdy cukrzyca typu 2 rozwija się w wyniku wadliwego wytwarzania insuliny i insulinooporności. Generalnie więc cukrzyca jest chorobą, w której organizm nie jest w stanie właściwie przenieść glukozy z pożywienia do źródeł energii dla komórek. I oczywiście, bez źródeł energii, komórki organizmu (które są odpowiedzialne za każdy funkcjonalny mechanizm życia) nie będą w stanie wykonać potrzebnych do przeżycia działań.
To cukrzyca typu 2 głównie zagraża gospodarkom wszystkich narodów, ale najbardziej rozpowszechniona jest w wielu krajach rozwijających się, napędzana tam szybką urbanizacją i wzrostem gospodarczym. Jednak zarówno w cukrzycy typu 1, jak i typu 2 niezdolność glukozy do wchłaniania przez komórki organizmu powoduje, że wzrasta ona do niebezpiecznie wysokiego poziomu w krwioobiegu. Powoduje to poważne, potencjalnie zagrażające życiu objawy, które są najczęściej związane z chorobą, w tym: wysokie ciśnienie krwi, uszkodzenie nerwów, udar, choroby serca i naczyń krwionośnych, uszkodzenie nerek, problemy ze wzrokiem, a nawet śmierć.
Krótko mówiąc, nie ma wielu obszarów ciała, które nie są dotknięte fizjologicznymi szkodami związanymi z cukrzycą, i jeśli choroba nie jest ściśle monitorowana codziennie, średnia długość życia cukrzyków będzie od 10 do 15 lat krótsza niż u zdrowej osoby. Na szczęście konwencjonalne leki osiągnęły poziom, przy którym diabetycy – jeśli ściśle kontrolują poziom glukozy i utrzymują odpowiednią dietę – mogą prowadzić względnie normalny tryb życia.
Ponieważ większość chorych na cukrzycę typu 1 nie może produkować insuliny samodzielnie, będą oni mieli przepisywaną insulinę albo w postaci zastrzyków, które muszą samodzielnie sobie podawać, albo w postaci pompy, która automatycznie monitoruje poziom glukozy we krwi i wstrzykuje hormon w razie potrzeby. Chociaż te formy leczenia są najnowocześniejsze, w żadnym wypadku nie są w 100% skuteczne; nawet najbardziej odpowiedzialni diabetycy mogą mieć trudności z uniknięciem niebezpiecznych konsekwencji nieregularnego poziomu glukozy. Nie wspominając o tym, że bez najwyższej klasy ubezpieczeń zdrowotnych takie zabiegi jak pompy insulinowe są zbyt drogie, aby mogła je rozważyć przeciętna osoba. W rzeczywistości chorzy uciekają się do najpopularniejszej i względnie najtańszej metody, czyli nakłuwania krwi z palca w celu monitorowania poziomu cukru i podawania sobie insuliny przez igły podskórne.
W przypadku cukrzycy typu 2 osoby, które są w stanie przetrwać bez konieczności wykonywania wstrzyknięć insuliny, najprawdopodobniej otrzymają leki farmaceutyczne, które pomagają w prawidłowej regulacji poziomu glukozy. Jednakże, jak to często bywa w przypadku tego rodzaju leków na receptę, wywołują one szereg poważnych skutków ubocznych, a miesięczny rachunek za leczenie również nie jest niski. To dlatego tysiące diabetyków w ostatnich latach chętnie sięgają po alternatywne opcje leczenia, takie jak np. olej CBD.
Jeśli chodzi o olej CBD na cukrzycę, musimy wziąć pod uwagę dwa główne czynniki, aby określić stopień opłacalności zażywania w tej chorobie: w jaki sposób (jeśli w ogóle) CBD poprawia funkcje i / lub produkcję insuliny oraz czy i w jaki sposób łagodzi spektrum skutków ubocznych, spowodowanych nieregularnym poziomem cukru we krwi. W tym wpisie omówimy te publikacje badawcze, które bezpośrednio odnoszą się do obu pytań, w nadziei, że wyjaśnimy, dlaczego olej CBD na cukrzycę zyskuje taką popularność zarówno wśród pacjentów, jak i lekarzy. Od 2005 r. nastąpiła bowiem eksplozja badań dotyczących cukrzycy i stosowania CBD jako formy leczenia.
W artykule z 2005 r. opublikowanym przez American Alliance for Medical Cannabis (AAMC) wymieniono liczne korzyści, jakie zarówno CBD, jak i konopie indyjskie mogą mieć dla osób cierpiących na cukrzycę, w tym: stabilizowanie cukru we krwi, tętnicze właściwości przeciwzapalne, efekty neuroprotekcyjne, które pomagają zapobiegać stanom zapalnym nerwów i zmniejszyć ból związany z neuropatią, efekty przeciwzakrzepowe, bowiem pomagają złagodzić skurcze mięśni i ból zaburzeń żołądkowo-jelitowych, rozszerzanie naczyń krwionośnych, aby pomóc utrzymać otwarte naczynia krwionośne i poprawić krążenie, obniżenie ciśnienia krwi – co jest niezbędne dla diabetyków, wreszcie pomoc w diabetycznym zespole niespokojnych nóg (RLS).
Z kolei inne pięcioletnie badanie, opublikowane przez American Journal of Medicine w 2013 r., pozwoliło dogłębnie przyjrzeć się wpływowi marihuany na insulinę i insulinooporność na czczo. Wyniki pokazały, że regularni użytkownicy marihuany mieli 16-procentowy niższy poziom insuliny na czczo i 17% niższe poziomy insulinooporności niż pacjenci, którzy nigdy nie stosowali konopi. Ci, którzy w przeszłości stosowali konopie indyjskie, doznali podobnej, ale mniej wyraźnej poprawy dysfunkcji insuliny, co doprowadziło naukowców do wniosku, że te efekty zanikają z czasem, gdy pacjent przestaje zażywać konopie.
Redaktor naczelny American Journal of Medicine, Joseph S. Alpert, zdecydowanie poparł wnioski z tego badania i wezwał rządowych badaczy do wykorzystania wyników badań. Napisał on m. in.: „Chciałbym wezwać NIH i DEA do współpracy przy opracowywaniu strategii w celu przeprowadzenia solidnych badań naukowych, które doprowadziłyby do informacji pomagających lekarzom we właściwym stosowaniu i przepisywaniu THC w jej syntetycznej lub ziołowej formie”.
W międzyczasie dr Raphael Mechoulam, słynny profesor i odkrywca kannabidiolu (CBD), zauważył również, że receptory CBD występują w różnych częściach ciała. Pracując z naukowcami z Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie, odkrył, że terapeutyczne działanie CBD można dostosować do różnych receptorów endokannabinoidowych w organizmie, w tym także w trzustce. Trzustka reguluje poziom glukozy we krwi, uwalniając insulinę, aby zwalczyć wysoki poziom glukozy we krwi. Dr Mechoulam wskazuje na fakt, że naturalne receptory CBD występują w całym ludzkim ciele – od mózgu i tkanek nerwowych po organy i komórki odpornościowe. Zaś jednym z narządów, w którym receptory te są bardzo rozpowszechnione jest trzustka właśnie. W rzeczywistości, receptory endokannabinoidowe (mianowicie receptory CB-1) zostały znalezione specyficznie w komórkach wysp trzustkowych narządu, a więc dokładnie w tym miejscu, w którym wytwarzana jest insulina. Co więcej, bodziec tych receptorów w komórkach wysp trzustkowych już wykazał bezpośredni związek z produkcją insuliny. Odkrycia te sugerują, że terapeutyczne działanie CBD można zmodyfikować, aby pasowało do różnych receptorów. W związku z tym można leczyć różne choroby, takie jak cukrzyca, miażdżyca tętnic i choroby sercowo-naczyniowe. To stwarza pole do popisu naukowcom do dalszych badań, możliwe bowiem, że receptory mogą odgrywać kluczową rolę w wytwarzaniu insuliny. Aby tego dowieść konieczne będzie jednak przeprowadzenie dalszych badań w celu wskazania mechanizmów fizjologicznych i dokładnych szlaków chemicznych, które są za to odpowiedzialne.
Na temat konopi w leczeniu cukrzycy wypowiedziała się również dr Julie Chin. Obecnie prowadzi ona holistyczne biuro medyczne, które niedawno przeniosła z Kalifornii (gdzie funkcjonowało od 2001 r.) do Nowego Jorku. Wcześniej prowadziła również przez pięć lat klinikę integrującą konopie indyjskie w Kalifornii. Otóż pani doktor twierdzi, że widziała „…na własne oczy, jakie korzyści marihuana może przynieść pacjentom i jak używanie konopi poprawiło ich jakość życia, złagodziło cierpienie i zmniejszyło skutki uboczne w porównaniu z innymi lekami na receptę. Rozpoczęliśmy leczenie cukrzycy CBD u dorosłych około 2007 roku, po tym jak nasi pacjenci zaczęli zgłaszać poprawę poziomu glukozy we krwi po zastosowaniu konopi indyjskich w leczeniu innych chorób (tj. neuropatii, bólu)”. Dr Chin pozostaje nieugięta, jeśli chodzi o połączenie leczenia olejem CBD ze zmianą diety w celu uzyskania maksymalnego efektu, ponieważ spożycie cukru jest tak samo ważne jak regulacja poziomu cukru we krwi: „Nadmiar tkanki tłuszczowej, szczególnie w okolicy brzucha, przyczynia się do chronicznie niskiego, nieprawidłowego stanu zapalnego. To ostatecznie zmienia działanie insuliny i przyczynia się do choroby. Pomagam pacjentom, tworząc dla nich realne cele do zdobycia i planując zmiany w menu, które mogą włączyć do diety swojej i całej rodziny”.
Dotychczas jednak bardziej konkretne niż badania nad rolą CBD w produkcji insuliny, były badania nad jej zdolnością do leczenia i zapobiegania częstym stanom medycznym związanym z cukrzycą. I tak jednym z najważniejszych czynników związanych z rozwojem insulinooporności w cukrzycy typu 2 jest przewlekłe zapalenie związane z otyłością. Nadmierna obecność tkanki tłuszczowej u otyłych cukrzyków typu 2 radykalnie ogranicza wydajność metabolizmu glukozy, co z kolei powoduje wysoki poziom cukru we krwi. Jednak od dawna wiadomo, że specyficzne właściwości przeciwzapalne CBD bezpośrednio zwalczają zaburzenia metaboliczne glukozy i poprawiają ogólny metabolizm.
W jednym z badań przeprowadzonych w 2005 r. na młodych dorosłych stwierdzono, że używanie konopi indyjskich nie wiąże się ze zmianami BMI. W Stanach przeprowadzono dwa badania na poziomie krajowym i odnotowano niższą otyłość i niższy BMI wśród osób zażywających konopie indyjskie, pomimo wyższego niż przeciętnie dziennego spożycia kalorii. W badaniu z 2013 r. z kolei stwierdzono, że osoby używające konopi indyjskich mają obecnie mniejszy obwód talii. W ten sposób konopie indyjskie są powiązane z wyższym tempem metabolizmu i pomagają organizmowi szybciej i wydajniej przetwarzać kalorie.
Uszkodzenie nerwów jest innym stanem zwykle związanym z cukrzycą. W wielu przypadkach diabetycy będą mieli bardzo ograniczone czucie w kończynach dolnych, a w ciężkich przypadkach często konieczne są amputacje nogi (nóg). Wynika to z braku dostatecznego przepływu krwi, co ostatecznie prowadzi do rozpadu tkanki i zwiększonego ryzyka infekcji. Z kolei CBD jest opatentowanym federalnie środkiem neuroprotekcyjnym i wykazano, że redukuje zawał serca (obszary martwych tkanek z powodu braku przepływu krwi) nawet o 30%.
Podobnie, pojawiły się dziesiątki innych publikacji, które wykazały wielki potencjał CBD w leczeniu cukrzycy, w tym badania nad retinopatią (zaburzeniem oczu) i cukrzycową dysfunkcją sercowo-naczyniową. W skrócie, potencjał medyczny i korzyści terapeutyczne oleju CBD na cukrzycę są już na tą chwilę ogromne, a na świecie wiele tysięcy diabetyków stosuje olej codziennie w celu leczenia choroby i poprawy ogólnej jakości życia.
ISA Scientific, izraelska firma, podpisała niedawno ogólnoświatową umowę o współpracy i licencjonowaniu w celu opracowania terapii zawierających CBD. W oświadczeniu dyrektor naukowy ISA, Mark J. Rosenfeld, powiedział: „Umowa licencyjna jest bardzo dobrze zaplanowana, ponieważ w Izraelu trwają obecnie nasze badania kliniczne fazy 1 dotyczące dawkowania i bezpieczeństwa, a badania fazy 2, dotyczące leczenia cukrzycy i przewlekłego bólu, są w trakcie przygotowań. […] W przeciwieństwie do insuliny i innych istniejących leków na cukrzycę, CBD może faktycznie tłumić, odwrócić i być może wyleczyć chorobę„. Według Rosenfelda nie ma żadnych poważniejszych skutków ubocznych CBD, które miałyby mieć wpływ na pacjentów z cukrzycą wykonujących codzienne czynności, jak praca, prowadzenie samochodu lub ćwiczenia.
Co więcej, amerykańska Krajowa Organizacja ds. Reformy Prawa Marihuany (NORML) doszła do wniosku, że endokannabinoidy mogą być „najważniejszym systemem fizjologicznym zaangażowanym w tworzenie i utrzymanie zdrowia ludzkiego„, w oparciu o ich centralną rolę w regulacji homeostazy, która jest zdolnością organizmu do utrzymania normatywnych warunków działania pomimo szkodliwych bodźców.
Na koniec krótka nota uzupełniająca: olej CBD nie jest gwarantowanym rozwiązaniem dla wszystkich diabetyków. Podczas gdy większość pacjentów uważa go za wysoce terapeutyczny, z pewnością jest on bardziej skuteczny dla jednych, a mniej dla drugich. Jak zawsze, ważne jest, aby przeprowadzić własne badania, a jeśli to możliwe, porozmawiać z profesjonalistą na temat możliwych stężeń, które mogą być odpowiednie dla Ciebie i Twojego konkretnego stanu.
Artykuł pochodzi z https://konopieizdrowie.pl/pl/n/Konopie-i-Cukrzyca/43
Źródło:
BehindTheWaves „CBD Oil And Diabetes – The Positive Effects Of CBD On Insulin And Metabolism” [w:] cannabis.net
Nicolas Rodondi, MD, MA, Mark James Pletcher, MD, MPH, Kiang Liu, PhD, Stephen Benjamin Hulley, MD, MPH, Stephen Sidney, MD, MPH „Marijuana Use, Diet, Body Mass Index, and Cardiovascular Risk Factors (from the CARDIA Study)” [w:] ajconline.org
Elizabeth A. Penner, MD, MPH, Hannah Buettner, BA, Murray A. Mittleman, MD, DrPH „The Impact of Marijuana Use on Glucose, Insulin, and Insulin Resistance among US Adults” [w:] amjmed.com
Josh Hamilton „Cannabis Oil For Diabetes? The Positive Effects Of CBD On Insulin And Metabolism” [w:] honeycolony.com
„CBD Oil for Diabetes: All You Need to Know. Exploring the facts” [w:] marijuanabreak.com
„CBD compound in cannabis could treat diabetes, researchers suggest” [w:] diabetes.co.uk
„Diabetes. Part IV – Treatment with Cannabis [w:] leftfreedomgrow.com
Na blogu publikowane są artykuły z zakresu zdrowia i urody różnych autorów, dostępne w necie. Nie służą one jednak diagnozowaniu, leczeniu czy sugerowaniu metod leczenia. Udostępniam je, by pokazać problem i zwrócić uwagę na różnorodność stosowanych terapii.