Wpis pochodzi z newslettera Poczta Zdrowia

Szanowny Czytelniku,

babkę płesznik (psyllium) kupuje się w postaci proszku lub płatków w sklepach ze zdrową żywnością lub w aptece.

Stosuj ją po 5 g, popijając dużą szklanką wody trzy razy dziennie, a po dwóch – trzech dniach Twoje problemy z zaparciami się skończą: stolec zmięknie, po blokadach nie będzie nawet śladu.

Wreszcie koniec z niepowodzeniami na sedesie, i ogromna ulga, jeśli dodatkowo dokuczają Ci hemoroidy lub pęknięcia odbytu, które jeszcze podwajają męczarnie przy wydalaniu dużych i twardych kawałków!

Sekret psyllium

Psyllium to nie lekarstwo ani nawet suplement diety.

Jest to roślina (zwana zresztą również indyjską babką lub babką płesznik). A dokładniej – to niestrawne nasiona tej rośliny.

Ale w otoczce tych nasion znajduje się nadzwyczajna substancja roślinna zwana śluzem.

Śluz to swego rodzaju błonnik, który pęcznieje w kontakcie z wodą, w wyniku czego powstaje żel. Następnie żel ten miesza się z trawionymi pokarmami, uelastyczniając je i popychając w kierunku odbytu.

Istnieje psyllium czarne i psyllium białe, ale obydwie rośliny mają takie samo działanie, ponieważ obydwie zawdzięczają swoje właściwości temu samemu śluzowi znajdującemu się w otoczce ich nasion.

Same pozytywne „skutki uboczne”

Śluz psyllium tworzy ochronny żel na błonie żołądkowej i jelitowej: nie drażni jej więc, a wręcz przeciwnie. Łagodzi choroby zapalne w jelitach: zespół jelita drażliwego, zapalenie uchyłków, wrzody dwunastnicy.

Nie wywołuje wzdęć ani gazów, w przeciwieństwie do błonnika, np. w postaci otrębów, które zaleca się na zaparcia, i jest od nich skuteczniejszy.

Nie działa stymulująco na jelita, dzięki czemu można uniknąć męczącego zjawiska uzależnienia się od aptecznych środków przeczyszczających lub herbatek z senesu albo rokitnika, które – jeśli pije się zbyt często – dezaktywują naturalne mechanizmy ruchów w jelitach (w języku medycznym zwane „perystaltyką”), a zatem na dłuższą metę – pogarszają zaparcia. Natomiast na krótką metę śluz psyllium działa mniej intensywnie w przypadku ostrego zaparcia.

Nie ma zagrożenia przedawkowania. W razie zaparcia można stosować nawet do trzech łyżek dziennie, pod warunkiem, że pije się równocześnie dużo wody. W najgorszym razie, nawet jeśli połkniesz mnóstwo psyllium, a następnie popijesz litrami wody, to wszystko spęcznieje i spowoduje ból brzucha. Ale nie ma ryzyka zatrucia.

Babka płesznik ma również mnóstwo innych zalet dla zdrowia:

• Zmniejsza apetyt, wspomagając odchudzanie u osób z nadwagą.
• Leczy biegunkę: to może się wydawać całkowicie dziwne w przypadku środka przeczyszczającego, ale dzieje się tak dlatego, że wchłania nadmiar płynu znajdującego się w jelitach. Działa więc raczej poprzez „regulowanie pasażu jelitowego” niż tak jak prawdziwy środek przeczyszczający.

Ponadto obniża indeks glikemiczny pokarmów, a to znaczy, że spowalnia prędkość, z jaką glukoza przedostaje się do krwi, co może zainteresować diabetyków. Po sześciu miesiącach jego stosowania obniża również ciśnienie u osób cierpiących na nadciśnienie.

Botaniczne pochodzenie psyllium

Moich Czytelników – mam nadzieję, że licznych, którzy interesują się botaniką – na pewno zainteresuje to, że psyllium to rodzaj babki wywodzący się z Indii i Iranu.

Jeśli znasz babkę rosnącą na naszych trawnikach, to z pewnością zwróciłeś uwagę na maleńkie nasionka przyczepione do kwiatu. To jest właśnie to: pięćset tych nasionek waży łącznie jeden gram. Ponieważ są czarne, to z daleka przypominają pchły, stąd nazwa psyllium, z greckiego psyllia, czyli pchła.

Anegdota na temat zaparcia

Psychologowie z pewnością znajdą jakieś tego wytłumaczenie, obciążające mnie bardziej lub mniej, ale tak się składa, że wszystkie moje dzieci miały w wieku około trzech lat niepokojące zaparcia, blokując się nawet na siedem dni.

Można by pomyśleć, że to drugorzędny problem: otóż nie.

To je boli brzuszek i pupa. A wy, rodzice, cierpicie!

Przy pierwszych dzieciach jeszcze nie stosowaliśmy psyllium i do tej pory z drżeniem wspominam te chwile nieznośnego oczekiwania i dziecięce lęki związane z zaparciem. Dziecko stęka, kładąc się mówi: „Kupa nie idzie”, „Kupa stop” i robi zakłopotaną minę. A wy, jako rodzice, cierpicie znacznie bardziej, niż gdyby to was dotyczyło.

Podajecie mu sok z pomarańczy, z jabłek, z gruszek, ze śliwek suszonych. Testujecie sałatę, szpinak, otręby – i nic.

Niecierpliwie wołacie do Niebios, niech to wreszcie wyjdzie. Próbujecie masażu, rozważacie płukanie przegotowaną wodą, oliwą z oliwek, gliceryną. To staje się obsesją. Dopóki dziecko się nie załatwi, nie jesteście w stanie cieszyć się życiem, blaskiem słońca i śpiewem ptaków. Wiecie, że to nierozsądne, że mały w gruncie rzeczy nie czuje się źle, ale to jest silniejsze od Was! Rośnie napięcie i irytacja. Za każdym razem, kiedy mijasz swojego współmałżonka, z nadzieją pytasz: I co? Udało się? Znowu nie?!

Zresztą przeczytałem pewien wymowny komentarz jednego z internautów (podpisane przez boubou3724 na forum Auféminin, zatytułowany Silne zaparcie, ratunku!) i potwierdzam – dokładnie tak jest:

„Cześć, chciałam powolutku zacząć uczyć czystości moją córeczkę w wieku 25 miesięcy i wcale nie musiałam. Już nawet nie śmiem z nią o tym rozmawiać, gdyż ma bardzo silne zaparcia. Cierpiała na nie niemal od urodzenia, ale teraz bijemy wszelkie rekordy.

Potrafi nie załatwiać się przez 4 lub 5 dni, aż wreszcie ryczy, żeby cokolwiek z niej wyszło.

Próbowałam mnóstwo rzeczy, które wcześniej działały, ale teraz już nie. Woda wysoko zmineralizowana, czopki glicerynowe, których zresztą już nie pozwala sobie wkładać.

Płukanie zapisane przez lekarza, którego nie pozwala mi wykonać, a jeśli się siłujemy, to częstuje mnie kopniakami itd.

Sok ze śliwek suszonych, ale moim zdaniem ma po tym gazy, i to wszystko, a dla niej to jeszcze gorzej, bo płacze. Jaśnie pani nie chce śliwek suszonych ani w kawałkach, ani w deserze.

Wstyd mi, gdziekolwiek pójdziemy. Zatrzymuje się, nie chce, żeby ktokolwiek na nią patrzył i mówi „kupa, boli kupa”.

Próbowałam wszystkiego, mój mąż wyjechał służbowo na miesiąc, więc dzień i noc sama słucham jej płaczów, kupa, boli… NIE MOGĘ JUŻ! No tak, nocą budzi się z bólu… Jeśli macie jakieś sposoby, podzielcie się…”

No jasne, psyllium! To właśnie przećwiczyliśmy z naszymi dziećmi, które wyszły z tego jak złoto.

Środki ostrożności przy stosowaniu psyllium

Na opakowaniu Métamucil (francuska marka) podano, że preparat ten można podawać dzieciom od szóstego roku życia. W rzeczywistości podawanie go niemowlętom razem z mlekiem z butelki w małych ilościach (mniej niż pół łyżeczki) nie jest niebezpieczne, ale można to robić maksymalnie trzy razy dziennie.

Jedyne niebezpieczeństwo związane z podawaniem psyllium dzieciom to zagrożenie uduszeniem się proszkiem. Nie wolno więc zostawiać opakowania w zasięgu ich rączek. Trzeba również pamiętać, by podawać im psyllium dobrze wymieszane z płynem i obficie je poić; w przeciwnym razie skutek będzie odwrotny: psyllium wchłonie wodę z trawionych pokarmów, dodatkowo je utwardzając.

Nie można również zapominać, że zaparcie to mimo wszystko nie jest normalny stan: może być objawem ciężkiej choroby.

Bezwzględnie należy odwiedzić lekarza w przypadku wystąpienia krwi w stolcu, gorączki, nudności, torsji albo bardzo ciemnego stolca – być może objawu krwawienia jelitowego.

Dziecko może także mieć zaparcie związane z zaleganiem mas kałowych, czyli taki ogromny korek odchodów, którego nie może się pozbyć, a który blokuje pasaż jelitowy. Tu także trzeba odwiedzić lekarza, by pomóc dziecku, a przede wszystkim nie podawać wtedy psyllium, które spowodowałoby dalsze pęcznienie żołądka i jelit, zwiększając ból.

Powyższe środki ostrożności obowiązują również w przypadku dorosłych.

Zdrowia życzę,
Jean-Marc Dupuis

Redaktor naczelny newslettera Poczta Zdrowia/

Źródła:

• http://www.nature.com/ajg/journal/v100/n1s/full/ajg2005519a.html
• An unfermented gel component of psyllium seed husk promotes laxation as a lubricant in humans. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10966900?dopt=Abstract
• Efficacy and safety of traditional medical therapies for chronic constipation: systematic review. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15784043?dopt=AbstractPlus

Na blogu publikowane są artykuły z zakresu zdrowia i urody różnych autorów, dostępne w necie. Nie służą one jednak diagnozowaniu, leczeniu czy sugerowaniu metod leczenia. Udostępniam je, by pokazać problem i zwrócić uwagę na różnorodność stosowanych terapii.

Na blogu publikowane są artykuły z zakresu zdrowia i urody różnych autorów, dostępne w necie. Nie służą one jednak diagnozowaniu, leczeniu czy sugerowaniu metod leczenia. Udostępniam je, by pokazać problem i zwrócić uwagę na różnorodność stosowanych terapii.

Wpis pochodzi z newslettera Poczta Zdrowia

Wiele osób unika miodu, ponieważ zawiera on bardzo dużo fruktozy. Niektórzy dietetycy posuwają się wręcz do stwierdzenia, że nie jest lepszy niż biały cukier.

To prawda, że około 40% całkowitej masy miodu stanowi fruktoza.

Jest to cukier, który bardzo łatwo ulega przekształceniu w tłuszcz w wątrobie. W przemyśle rolnospożywczym powszechnie stosuje się tanią fruktozę wytwarzaną z kukurydzy i pszenicy (syrop z pszenicy) i w dużej mierze to fruktozę posądza się obecnie o odpowiedzialność za wzrost otyłości i zachorowalności na cukrzycę.

Ale spożywanie fruktozy w przetworzonych produktach żywnościowych to zupełnie co innego niż jedzenie miodu bogatego we fruktozę. Miód to autentyczny i naturalny pokarm, po który ludzie sięgali od zawsze. Zasługuje na obecność na naszych stołach i na to, byśmy go lepiej poznali.

Skąd się bierze miód?

Pszczoły oblatują kwiaty, zbierając nektar – bogaty w cukier płyn, który w przełyku przenoszą do ula.

Produkcja miodu odbywa się w ulu. To zbiorowa praca polegająca na wielokrotnym połykaniu, trawieniu i zwracaniu nektaru z dróg trawiennych.

Po kilku takich cyklach nektar zamienia się w miód, który pszczoły zaczynają ogrzewać, aby odparować z niego nadmiar wody. Skład i właściwości odżywcze miodu zależą od pochodzenia nektaru, czyli od tego, jakie kwiaty znajdują się w sąsiedztwie ula.

Skład miodu jest zazwyczaj następujący:

• ogólnie cukier stanowi 82% wagi;
• od 30 do 50% to fruktoza, przy czym miody najbardziej płynne zawierają jej najwięcej,
• niewielkie ilości witamin i minerałów,
• mieszanina przeciwutleniaczy,
• nadtlenek wodoru (woda utleniona, o właściwościach silnie utleniających i antyseptycznych),
• enzymy, kwasy organiczne, aminokwasy i peptydy.

Miód zawiera wiele rzadkich i ciekawych dla zdrowia składników

Na temat miodu przeprowadzono ponad 4000 badań naukowych.

Wykazały one właściwości zabliźniające i przeciwbakteryjne miodu przy stosowaniu zewnętrznym. Miód działa na kilkadziesiąt rodzajów zarazków i na niektóre szczepy bakterii opornych na antybiotyki. Można go zwłaszcza stosować w infekcjach wywołanych przez E. Coli, Staphyloccocus aureus, Helicobacter pylori i Salmonellę.

Swoje zalety zawdzięcza przede wszystkim składowi: jest kwaśny, więc zapobiega rozmnażaniu się bakterii, zwłaszcza, że przyciąga i wchłania wodę, której one potrzebują do życia. Zawiera również nadtlenek wodoru (o właściwościach przeciw utleniających i przeciwgrzybiczych), defensyny, tj. peptydy mające wpływ na rozwój zarazków, oraz przede wszystkim flawonoidy i wiele enzymów, które niszczą mikroorganizmy, „trawiąc” je.

Miód jest zatem żywą i bardzo aktywną substancją. Nie dziwi więc to, że sam z siebie może być lekarstwem na wiele chorób, zwłaszcza laryngologicznych, żołądkowo jelitowych oraz skórnych.

Wpływ miodu na skład krwi

Wiesz już bardzo dobrze, że miód zawiera bardzo dużo cukru i kalorii. Dlatego prawdopodobnie zadasz sobie to powtarzające się pytanie: czy jedzenie miodu nie spowoduje tycia, podwyższenia poziomu cukru we krwi czy poziomu trójglicerydów.

Aby na nie odpowiedzieć, przeprowadzono badanie na 48 osobach chorych na cukrzycę. Z pewnością ucieszysz się, słysząc, że u osób, które jadły miód przez 8 tygodni, nastąpił spadek masy ciała oraz poziomu trójglicerydów i całkowitego cholesterolu.

Natomiast poziom HbA1c (markera poziomu cukru we krwi) wzrósł, co już jest gorszą wiadomością.

Jeszcze inne badanie przeprowadzone na trzech grupach osób: zdrowych, chorych na cukrzycę i chorych na hiperlipidemię (nadmiar tłuszczu we krwi) wykazało, że miód:

– mniej podnosi poziom cukru we krwi niż dekstroza (glukoza) i sacharoza (cukier stołowy, chemicznie formowany poprzez łączenie cząsteczek glukozy i fruktozy);

– a także obniża poziom:

• białek C-reaktywnych, markera stanów zapalnych i zagrożenia zaburzeniami czynności serca;
• cholesterolu i trójglicerydów;
• homocysteiny – jeszcze innego markera krwi związanego z ryzykiem zmian miażdżycowych.

Przeciwutleniacze w miodzie

Nieprzetworzony miód zawiera bogactwo ważnych dla zdrowia przeciwutleniaczy. Włączanie przeciwutleniaczy do diety wiąże się z lepszym zdrowiem i mniejszym ryzykiem chorób.

Dwa badania na ludziach wykazały, że spożycie miodu akacjowego podwyższa poziom przeciwutleniaczy we krwi.

Wybieraj miód ciemny

Naturalnie przyciąga nas złoty kolor miodu i mamy zwyczaj myśleć, że im miód jaśniejszy, bielszy, tym lepszy.

Prawdą jest, że na przykład miód lawendowy, bardzo jasny i kremowy, jest wyśmienity.

Natomiast w zależności od gatunku miodu, różna jest zawartość przeciwutleniaczy – od 1 do 20. Ogólnie im ciemniejszy miód, jak miód kasztanowy, tym lepszy pod względem wartości odżywczych.

Najbardziej ceniony ze względu na swoje właściwości lecznicze kanadyjski miód gryczany występuje w Ameryce Północnej. Brunatny, zawiesisty i gęsty, o charakterystycznym smaku miód gryczany uwalnia z czasem zapach lasu i ziemi, choć przy pierwszym zetknięciu jego aromat wydaje się dyskretny.

Warto zaznaczyć, że Polska ma bardzo szeroką paletę miodów i miód gryczany jest jednym z najczęściej wytwarzanych.

Miód: tylko jeśli nie masz skłonności do cukrzycy

Jeść miód? Decyzja należy do Ciebie i, jak w przypadku innych pytań związanych z żywieniem, odpowiedź jest wymijająca: to zależy.

Zależy od gatunku miodu, który może mieć niski lub wysoki indeks glikemiczny.

Ale przede wszystkim zależy od Ciebie: jeśli jesteś zdrowy, prowadzisz aktywny tryb życia i nie masz skłonności do cukrzycy, miód będzie zdrowy, gdy będziesz spożywać go oszczędnie (na przykład do śniadania).

Natomiast osoby z nadwagą, które już mają tendencję do jedzenia nadmiaru słodyczy i węglowodanów (pieczywa, makaronu, ziemniaków, ciast), powinny unikać miodu. Z tymże, stojąc przed wyborem: kopiasta łyżeczka miodu czy garść cukierków, bez wątpienia miód wyrządzi im mniej szkody!

Przygotowując słodkości, zastąp cukier miodem. To doskonała alternatywa, która nada im bogatszy aromat, gładszą konsystencję oraz doda swoją porcję przeciwutleniaczy.

Zdrowia życzę,
Jean-Marc Dupuis

Na blogu publikowane są artykuły z zakresu zdrowia i urody różnych autorów, dostępne w necie. Nie służą one jednak diagnozowaniu, leczeniu czy sugerowaniu metod leczenia. Udostępniam je, by pokazać problem i zwrócić uwagę na różnorodność stosowanych terapii.

Wpis pochodzi z newslettera Poczta Zdrowia

Szanowny Czytelniku,

Czytelnicy Poczty Zdrowia o tym wiedzą: regularna aktywność fizyczna jest niezbędna dla zdrowia. Ale choć nie starasz się o złoty medal olimpijski ani o sylwetkę Arnolda Schwarzeneggera, to być może zastanawiasz się:

Przy jakiej minimalnej ilości aktywności fizycznej pozostanę zdrowy?

Innymi słowy: bez walki o osiągnięcia ani o poprawę sylwetki, co minimum powinienem zrobić, by nie groziły mi choroby związane z brakiem ruchu?

Dzięki najnowszemu badaniu naukowemu mamy wreszcie w zasięgu ręki odpowiedź na to zasadnicze i powracające pytanie.

Wydaje się, że odpowiedź brzmi: cztery minuty.

Badanie to, opublikowane niedawno w medycznym czasopiśmie PLOS ONE, zostało zrealizowane przez naukowców z Norweskiego Uniwersytetu Naukowo-Technologicznego w Trondheim¹.

Ustalono w nim, że najkorzystniejsza dla zdrowia aktywność fizyczna polega na „intensywnych ćwiczeniach interwałowych”.

Nowe UFO na horyzoncie: „intensywne ćwiczenia interwałowe”

To dziwaczne wyrażenie pochodzi od angielskiego wyrażenia: High Intensity Interval Training (HITT).

Jest to metoda treningowa, która polega na bardzo intensywnym i krótkotrwałym wysiłku przeplatanym z również bardzo krótkimi okresami odpoczynku.

Możesz wchodzić po schodach, biegać, skakać na skakance, pływać czy pedałować tak szybko, jak dasz radę, przez bardzo krótki czas (maksymalnie kilka minut), a następnie przez tyle samo czasu odpoczywać.

Taką sekwencję należy powtórzyć od czterech do siedmiu razy, co powoduje, że łącznie jest bardzo krótkie ćwiczenie.

W ciągu ostatnich lat wiele badań na ten temat wykazało taką samą fizjologiczną skuteczność tego rodzaju treningu dla zdrowia co długotrwałych treningów wytrzymałościowych.

Prywatne życie małp

Ale kiedy się nad tym zastanowić, to czy rzeczywiście jest to tak zaskakujące?

Człowiek należy do rzędu naczelnych, do którego należą duże i małe małpy (a także lemury, choć z przykrością muszę stwierdzić, że nie o nich będzie dziś tu mowa).

A czy pamiętasz swoją ostatnią wizytę w zoo?

W przeciwieństwie do małp widywanych w przyrodniczych filmach dokumentalnych w telewizji, filmowanych w chwilach aktywności, gdyż to wtedy są najbardziej interesujące, małpy w zoo lub w naturze praktycznie zawsze siedzą, leżą lub zwieszone huśtają się powoli…

Stoisz obok, obserwując je… Nic się nie dzieje.

Dzieci zaczynają się niecierpliwić. Wołają, żeby się ruszyły. Stukają w szyby, rzucają kamyczki lub kawałek kanapki (rzadziej banany: jeśli je mają ze sobą, wolą je same zjeść).

Ale dzielny szympans, orangutan czy goryl nie przejmują się tym. Mają minę, jakby uważały, że nikt im nie płaci za robienie z siebie małpy.

Po kilku minutach postanawiasz iść dalej, do zakątka bobrów, gdzie masz nadzieję, że będzie się więcej działo.

Ale gdy tylko się odwrócisz, podnosi się wrzawa. Słychać przeraźliwe okrzyki, ochy i achy!

Nie wiadomo, dlaczego małpa się obudziła. Wszystko dzieje się bardzo szybko. W kilka zaledwie sekund wspina się na wysokość dziesięciu metrów. Zdążyłeś tylko dostrzec, jak łapie za linę, robi przyprawiające o zawrót głowy dwa kroki na gałęzi, a następnie znów zwija się w swoim kąciku.

Tłum przeszywa dreszcz szczęścia. Wszystkie twarze się rozjaśniają. Ale, niestety, już po pokazie.

A jednak ta sytuacja zmotywowała Cię do czekania. Dzieci znów są zainteresowane małpami. Wszyscy mają nadzieję, że za chwilę się to powtórzy.

Mija minuta. Potem dwie. Potem pięć.

Ciągle nic. Zaczynasz się zastanawiać, czy przypadkiem nie trafiłeś na jedyny moment w ciągu dnia, gdy małpa się poruszyła…

Idziesz dalej.

Istoty ludzkie zachowują się podobnie

Jasne, niektórzy z naszych przodków rozwinęli techniki polowania polegające na pogoni za zwierzętami godzinami w sawannie, aż do wyczerpania ofiary. Ludy Khoikhoi z terenów Namibii i Afryki Południowej (pustynia Kalahari) w ten właśnie sposób rozwinęły niewiarygodną wytrzymałość.

Ale ogólnie rzecz biorąc, człowiek nie jest taki. On także lubi się przede wszystkim posnuć, zrobić sjestę. Przesiadując w kawiarni i przeczekując mijający czas…

Mamy to w genach!

Jeśli dasz mu wybór, wolałby (ogólnie rzecz biorąc) posiedzieć na swojej kanapie przed telewizorem… pojechać samochodem zamiast iść… pojechać wyciągiem krzesełkowym zamiast wdrapywać się na stok z nartami na plecach…

Może nam się to wydawać smutne, ale tak jest.

Z drugiej jednak strony, człowiek może błyskawicznie zareagować w sytuacji zagrożenia lub kiedy jest zmotywowany. Powiedz mu, że wygrał w lotto, a zerwie się jak z procy.

Krzyknij „Pali się!” albo wytłumacz mu, że na latarni schowany jest skarb, a rzuci się biegiem, być może wykazując zaskakującą zwinność.

Jakiś czas temu mój najmłodszy syn, Lucien, 2 lata, obudził się przed szóstą rano. Wszyscy jeszcze spali, a on wdrapał się na barierkę, którą zainstalowaliśmy, żeby uchronić go przed upadkiem ze schodów, i zszedł na dół, do kuchni (a raczej do lodówki).

Na nieszczęście dla niego na parterze domu włączony był alarm na noc i włączył się, kiedy Lucien pojawił się na dole schodów. Cała rodzina się obudziła i wszyscy znaleźliśmy się na podeście pierwszego piętra. Zdążyliśmy tylko zobaczyć, jak Lucien dosłownie wbiegł po schodach, a następnie jednym skokiem pokonał barierkę (metr wysokości!), tak bardzo przeraziła go wyjąca za nim syrena.

Nigdy w życiu nie przyszłoby nam do głowy, że ten mały człowiek mógłby wykonać taki skok. Mistrz!

Wszyscy znamy też matki, które przerosły graczy w rugby, łapiąc spadające lub biegnące przez ruchliwą ulicę dziecko.

My, istoty ludzkie, zostaliśmy stworzeni do krótkotrwałych i intensywnych wysiłków.

I nie jest dziwne, że w końcu nauka odkryła, że to najlepsze, co mogłoby nam się przydarzyć, by pozostać w formie.

Aktywność fizyczna bez bólu

Intensywny wysiłek fizyczny nie jest wskazany, jeśli od lat nie uprawiałeś sportu, zwłaszcza jeśli chorujesz na serce. Zacznij powoli. Wybierz jakiś umiarkowany wysiłek fizyczny.

Ale kiedy już zaczniesz wracać do formy, takie ćwiczenia będą skuteczniejsze dla zdrowia niż ćwiczenia wytrzymałościowe.

Jednym z głównych powodów, dla których ludzie rezygnują z aktywności fizycznej, jest poczucie, że nie mają czasu – podkreśla Arnt Erik Tjonna ze studiów podoktoranckich na norweskim Uniwersytecie Naukowo-Technologicznym, który kierował badaniem².

Wraz z kolegami wybrał dwadzieścia sześć osób z nadwagą prowadzących siedzący tryb życia, aby na nich przetestować czterominutowe intensywne ćwiczenia interwałowe.

Po krótkiej rozgrzewce, poprosili ich o bieg na 90% ich maksymalnego rytmu pracy serca – intensywny wysiłek, podczas którego „nie jesteś w stanie mówić całych zdań, tylko pojedyncze wyrazy” – przez cztery razy cztery minuty, na przemian z trzyminutowymi okresami odpoczynku podczas wolnego marszu, i tak trzy razy w tygodniu przez dziesięć tygodni.

Po zakończeniu programu, mężczyźni zwiększyli swoją wytrzymałość o 10% więcej niż ci, którzy wykonywali zwykłe ćwiczenia wytrzymałościowe, dużo bardziej długotrwałe i cięższe.

Poprawił się także ich metabolizm i stan sercowo-naczyniowy: niższy poziom cukru we krwi (glikemia) i niższe ciśnienie tętnicze, nawet jeśli nie stracili wiele tłuszczu.

Nie jest to dieta odchudzająca – wyjaśnił dr Tjonna. – Celem jest lepsza forma, kiedy nie masz czasu na więcej.

W sumie – to dobra wiadomość.

Zdrowia życzę,
Jean-Marc Dupuis

Redaktor naczelny newslettera Poczta Zdrowia/

Na blogu publikowane są artykuły z zakresu zdrowia i urody różnych autorów, dostępne w necie. Nie służą one jednak diagnozowaniu, leczeniu czy sugerowaniu metod leczenia. Udostępniam je, by pokazać problem i zwrócić uwagę na różnorodność stosowanych terapii.

Wegetarianizm to nie tylko dieta eliminująca mięso, to także zdrowy styl życia, który opiera się na swoistej filozofii, moralności i poglądach dotyczących żywienia. Dieta wegetariańska jest zdrowa, pod warunkiem że wiesz, jak prawidłowo komponować jadłospis.

Pomoże w tym przestrzeganie poniższych zasad.

1. Pamiętaj, żeby urozmaicać posiłki

Oprócz owoców i warzyw jedz produkty zbożowe, mleczne i wysokobiałkowe. Każdy dostarcza innych składników odżywczych. Urozmaicając dietę, zmniejszysz niebezpieczeństwo, że eliminując mięso z diety, czegoś ci zabraknie. W miesięcznym jadłospisie zdrowego człowieka powinno się znaleźć ok. 60 różnych artykułów.

2. Wybieraj produkty zbożowe z grubego przemiału

Jedz razowe pieczywo z dodatkiem soi, orzechów lub słonecznika, ciemny ryż, kaszę jaglaną i gryczaną, białą mąkę zastąp tą z grubego przemiału. Dodawaj do potraw kiełki, zarodki i otręby pszenne. Możesz też jeść je same.

3. Codziennie zjadaj ok. 80 dag warzyw i owoców

Najlepiej na surowo. Surówki przyrządzaj tuż przed spożyciem. Pij świeże soki. Pamiętaj, że obróbka termiczna niszczy witaminy. Gotuj więc warzywa i owoce, najlepiej w skórce, na parze albo w małej ilości wody i jak najkrócej. Nie obieraj warzyw, tylko je oskrobuj.

4. Jadaj nasiona roślin strączkowych

Bób, groch, ciecierzyca (czyli cieciorka, zwana także włoskim grochem), soja, soczewica i wszystkie odmiany fasoli zawierają dużo białka oraz niezbędne składniki mineralne, witaminy z grupy B, a także cenny błonnik.

5. Nie przesadzaj z jedzeniem soi

Stosuj ją zamiennie z jajkami i innymi warzywami strączkowymi. Jedz z dużą ilością sałatek, warzyw i owoców, żeby zapewnić organizmowi właściwe proporcje białka i węglowodanów. Wybieraj produkty fermentowane, ponieważ są lepiej trawione niż nasiona.

6. Pogryzaj w ciągu dnia pestki i orzechy

Ziarna słonecznika, dyni, sezamu, orzechy i migdały są źródłem witamin, w tym z grupy B, oraz mikroelementów, np. cynku, wapnia, żelaza. Orzechy włoskie dostarczają też dużo nienasyconych kwasów tłuszczowych.

7. Używaj tłuszczów roślinnych

Zawierają nienasycone kwasy tłuszczowe, witaminę E i prowitaminę A. Kupuj oleje tłoczone na zimno. Kukurydziany, słonecznikowy i sojowy łatwo się utleniają w czasie smażenia i tracą swoje właściwości. Smaż na oleju rzepakowym i oliwie. Wszystkich używaj na surowo.

8. Jedz nabiał

Mleko jest doskonałym źródłem wapnia, a jego przefermentowane produkty także przyjaznych dla przewodu pokarmowego pałeczek kwasu mlekowego. Zjadaj przynajmniej 4 jajka w tygodniu od kur biegających po podwórku, pod warunkiem że nie masz podwyższonego poziomu cholesterolu we krwi.

9. Parz domowe ziołowe herbatki

Przygotuj je z liści malin, poziomek, jeżyn, czarnej porzeczki, kwiatów czarnego bzu, akacji, owoców dzikiej róży, czarnej jagody i jarzębiny, odpowiednio ususzonych i połączonych w ulubione kompozycje. Z herbat tradycyjnych wybieraj zielone i białe – są mniej przetworzone.

10. Pij przynajmniej 2-3 litry wody dziennie

Jest potrzebna do wszystkich przemian metabolicznych, rozpuszcza sole mineralne i witaminy, oczyszcza organizm z toksyn, reguluje temperaturę. Nawilża skórę, zapobiegając jej starzeniu.

11. Bez soli i cukru

Sól występuje w większości produktów. Dlatego nie ma potrzeby dosalania potraw. Używaj ziół, warzyw przyprawowych, wodorostów. A jeśli nie możesz się obyć bez słonego smaku, wybierz sól ziołową lub morską. Zamiast cukru wykorzystuj miód, syrop klonowy, melasę.

12. Kupuj produkty ekologiczne

Staraj się kupować żywność z upraw biodynamicznych, owoce i warzywa niepryskane, hodowane na nawozach naturalnych. Zaopatruj się w sklepach ze zdrową żywnością, bezpośrednio u rolników. Wybieraj żywność bez polepszaczy i środków konserwujących.

Autor: Magdalena Moraszczyk – artykuł pochodzi z miesięcznika „Zdrowie”

Na blogu publikowane są artykuły z zakresu zdrowia i urody różnych autorów, dostępne w necie. Nie służą one jednak diagnozowaniu, leczeniu czy sugerowaniu metod leczenia. Udostępniam je, by pokazać problem i zwrócić uwagę na różnorodność stosowanych terapii.

Mięso zawiera dużo niezdrowego tłuszczu, ale jednocześnie jest świetnym źródłem cennego białka i żelaza. Warto je jadać, ale nie każde – lepiej wybierać kurczaka, indyka albo cielęcinę, a z wieprzowiny i wołowiny zrezygnować. W nadmiarze czerwone mięso może doprowadzić do zawału serca, nowotworów, RZS i cukrzycy.

Spór pomiędzy zwolennikami kotleta a wegetarianami trwa nieprzerwanie od lat. Ci pierwsi nie wyobrażają sobie obiadu bez kawałka mięsa, wegetarianie uważają, że jest ono szkodliwe, więc trzeba go unikać.

A co na to nauka?

Zdaniem większości żywieniowców mięso jest nam potrzebne, ale w niewielkich ilościach i nie każde.
Poza cennymi składnikami odżywczymi dostarcza, niestety, dużo nasyconych kwasów tłuszczowych, które są niezdrowe. Na czarnej liście znajduje się mięso czerwone. Z golonki, kotleta, zwłaszcza panierowanego, boczku i żeberek najlepiej całkowicie zrezygnować.

Podział mięsa na białe i czerwone budzi wiele wątpliwości. Dlaczego żywieniowcy zaliczają udo indyka do mięs białych, chociaż ma ciemną barwę? Dietetycy dzielą mięso na białe i czerwone, biorąc pod uwagę zawartość i rodzaj tłuszczu. Mięsem białym jest kurczak i indyk bez skórki, cielęcina, królik i struś, mimo że ma ciemne mięso. Do mięs czerwonych należą: wieprzowina, wołowina, baranina, konina, kaczka i gęś. Mięsa białe zawierają nie tylko mniej tłuszczu, ale więcej w nich korzystnych dla zdrowia kwasów tłuszczowych nienasyconych niż szkodliwych nasyconych. Nasycone kwasy tłuszczowe spożywane w dużych ilościach wpływają na podwyższenie stężenia cholesterolu we krwi. Konsekwencją tego może być rozwój miażdżycy, wystąpienie niedokrwiennej choroby serca i zawału. Nienasycone kwasy tłuszczowe działają przeciwnie: chronią organizm przed zmianami miażdżycowymi.

Dla porównania: 100 g indyka dostarcza średnio tylko 2 g nasyconych kwasów tłuszczowych, podczas gdy taka sama ilość kaczki – 7 g, łopatki wieprzowej – 8 g, żeberek wieprzowych – 10 g. Mięsa białe są też mniej kaloryczne od czerwonych. Np. 100 g łopatki wieprzowej to 259 kcal, natomiast taka sama porcja piersi indyka tylko 85 kcal!

Mięso ma kilka zalet.

Mięso, obok innych produktów pochodzenia zwierzęcego (np. mleko, ser), jest najlepszym źródłem pełnowartościowego białka. Zawiera ono wszystkie niezbędne aminokwasy, tzn. takie, których organizm nie potrafi sam wytworzyć, a które są potrzebne do budowy tkanek. Ma również tę zaletę, że jest lepiej przyswajalne niż białko roślinne. Najwięcej białka dostarcza mięso chude, bez ścięgien, nieżylaste, np. kurczak i rostbef wołowy (ok. 22 g/100 g produktu). Średnio potrzebujemy 1 g białka na 1 kg masy ciała. Zjedzenie 100 g chudej gotowanej wołowiny pokrywa połowę dziennego zapotrzebowania osoby dorosłej na ten składnik.

Mięso dostarcza też składników mineralnych. Jest bezkonkurencyjne, jeśli chodzi o zawartość żelaza. Pod tym względem prym też wiedzie wołowina. Żelazo pochodzenia zwierzęcego (hemowe) jest lepiej przyswajalne niż roślinnego (niehemowe), które znajduje się w warzywach zielonych, strączkowych i suszonych owocach. Wchłanianie żelaza roślinnego zwiększa towarzystwo żelaza pochodzenia zwierzęcego. Dlatego warto je łączyć, np. kurczaka z buraczkami, pieczeń ze szpinakiem.

Mięso zawiera mało wapnia, za to dużo fosforu i cynku, a także miedź, magnez, siarkę. Jest bardzo dobrym źródłem wszystkich witamin z grupy B, które odpowiadają za prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego i przemiany metaboliczne białek, tłuszczów i węglowodanów. Niektóre z tych witamin rozkładają się pod wpływem światła, witamina B6 ulega zniszczeniu w czasie zamrażania. Dlatego najlepiej przyrządzać posiłki ze świeżego mięsa.

Autor: Magdalena Wróblewska / PoradnikZdrowie.pl

Na blogu publikowane są artykuły z zakresu zdrowia i urody różnych autorów, dostępne w necie. Nie służą one jednak diagnozowaniu, leczeniu czy sugerowaniu metod leczenia. Udostępniam je, by pokazać problem i zwrócić uwagę na różnorodność stosowanych terapii.

Dlaczego zwierzęta nie dostają zawałów serca, … tylko my ludzie

Rewelacyjne odkrycia w dziedzinie medycyny komórkowej.

Jak się uchronić przed zawałem serca, udarem mózgu, nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą i jej powikłaniami, niewydolnością serca, arytmią i wieloma problemami układu krążenia?

Wydane przez Fundację Zdrowia dra. Ratha.

Rath Educacjon Services B. V.

Niniejsza książka dokumentuje naukowy przełom, który otwiera drogę do zakończenia chorób serca i układu krążenia.

Głównym powodem choroby sercowo-naczyniowej jest niestabilność ścian naczyń krwionośnych, a nie jak się uważa – za wysoki poziom cholesterolu. Odkrycie dr. Ratha wyjaśnia po raz pierwszy, dlaczego miliony ludzi dostają zawału serca.

Autor książki dr. Rath przedstawił swoje pionierskie odkrycie w sposób dostępny i zrozumiały dla każdego.

Drodzy czytelnicy.

Największa epidemia na świecie, spowodowana została przez zawały serca, udary mózgu i inne formy choroby sercowo-naczyniowej i pochłonęła już miliony ludzkich istnień. Dziś wiemy, że ta sercowo-naczyniowa epidemia nie jest tak naprawdę chorobą, lecz skutkiem długotrwałego niedoboru witamin i innych niezbędnych składników odżywczych w milionach komórek naszego ciała. Wiemy również że można temu zapobiec.

Do pobrania: Każdy rozdział jest osobnym plikiem PDF

Spis treści – Słowo wstępne

Rozdział I Wstęp

Rozdział II Miażdżyca, zawał serca i udar mózgu

Rozdział III Cholesterol i inne czynniki ryzyka w chorobie sercowonaczyniowej

Rozdział IV Nadciśnienie tętnicze

Rozdział V Niewydolność serca

Rozdział VI Arytmia

Rozdział VII Cukrzyca

Rozdział VIII Wybrane problemy chorób serca i układu krążenia

Rozdział IX Zewnętrzne i dziedziczone czynniki ryzyka

Rozdział X Medycyna komórkowa

Rozdział XI Eliminacja chorób serca

Rozdział XII Dokumentacja

Na blogu publikowane są artykuły z zakresu zdrowia i urody różnych autorów, dostępne w necie. Nie służą one jednak diagnozowaniu, leczeniu czy sugerowaniu metod leczenia. Udostępniam je, by pokazać problem i zwrócić uwagę na różnorodność stosowanych terapii.